|
|
|
|
|
Historia kobiecego golfa
 Przed druga wojną światową golf był uprawiany przez kobiety głównie amatorsko i ograniczał się do gloryfikowanej formy lekkich uderzeń piłki w obrębie greenu. Teraz wszystko uległo zmianie - kobiecy golf rośnie w siłę. Golfowa etykieta, jaka zaczęła obowiązywać w drugiej połowie XIX wieku, kiedy to zakładano pierwsze kluby dla kobiet, ograniczała ich zachowanie w tym sporcie. Za niestosowne uważano na przykład, uniesienie kija golfowego ponad wysokość ramion. Ponadto, krępujące ruch suknie utrudniały uderzenia piłeczki. Ta sytuacja zmieniła się wraz z utworzeniem Ladies’ Golf Union (tł. Żeńskiego Związku Golfa) w roku 1893 w Wielkiej Brytanii oraz wybudowaniem pola golfowego i klubu w Morristown, New Jersey w 1894. Pierwszą gwiazdą kobiecego golfa w Wielkiej Brytanii była siedemnastoletnia Charlotte Cecilia Pitcairn Leitch (o pseudonimie ‘Cecil’), która w 1908 dotarła do półfinału British Ladies’ Amateur. Cecil grała trzymając kij według starej mody – zaciskała dłonie wraz z kciukami na rączce pręta – i potrafiła wybijać piłeczkę na dalekie odległości. Cecil Leitch zdominowała tę dyscyplinę dzięki jej silnemu i płaskiemu swinglowi. W końcu jej talent przyćmiła Joyce Wethered, której technika gry była zupełnie odmienna. W ciągu czterech lat z rzędu Joyce Whetered zdołała zdobyć 8 tytułów. Jednakową sławą w golfie w Stanach Zjednoczonych cieszyła się Glenna Collett. W roku 1949 w USA powstało Ladies’ Professional Golf Association - LPGA (tł. Żeńskie Zrzeszenie Golfowe dla Profesjonalistów) prowadzone przez Patty Berg i Babe Zaharias – golfistkę odnoszącą najwięcej sukcesów w okresie powojennym. W roku 1946 wygrała ona aż siedemnaście turniejów. Tylko jedna Europejka z Francji – Catherine Lacoste – dorównała wiodącym prym Amerykankom. W 1967 dwudziestodwu letnia Francuzka została najmłodszą graczką, pierwszą amatorką i pierwszą golfistką zza oceanu, która wygrała Women’s Open. Kolejne zawodniczki, które przyczyniły się do rozwoju kobiecego golfa to Laura Davies, Marie Laure de Lorenzi, Alison Nicholas, Kitrina Douglas, Jane Connachan, Dale Reid, Cathy Panton i Helen Alfredsson. W 1990 zawodowe golfistki zainicjowały powstanie zawodów będące odpowiednikami męskiego Ryder Cup, Solheim Cup, a także mieszanki foursome , fourball i rozgrywek indywidualnych.
Tak jak w golfie dla mężczyzn, trzy turnieje spośród czterech wymienionych powyżej są rozgrywane w Stanach Zjednoczonych, a jeden w Wielkiej Brytanii. U.S. Open oraz British Open dla kobiet są odpowiednikami męskich zawodów, a LPGA Championship jest analogiczne do męskich mistrzostw (PGA Championship). Tylko wskutek uchybienia istnieje pewna różnica pomiędzy mistrzostwami Kraft Nabiska dla kobiet, a męskim odpowiednikiem tych zawodów – The Masters. Wszystkie te turnieje - z wyjątkiem U.S. Open - są finansowane przez znane firmy. Sponsoring w golfie dla panów rządzi się innymi prawami.
Sześciu kobietom udało się zdobyć Karierowy Wielki Szlem, czyli wyczyn polegający na zdobyciu turniejów Wielkiego Szlema w przeciągu całej kariery. Kobiecy golfowy szlem ma kilka odmian. Wynika to z faktu, że zawodniczki grały w różnych dekadach, a nawet stuleciach. Zdobywczynie Karierowego Wielkiego Szlema to: Pat Bradley, Juli Inkster, Annika Sörenstam, Louise Suggs, Karrie Webb, Mickey Wright. W przypadku Karrie Webb dodatkowo mamy do czynienia z tzw. Super Karierowym Wielkim Szlemem, ponieważ to jedyna golfistka, która wygrała wszystkie pięć zawodów honorowanych przez LPGA. By wygrać Super Karierowego Wielkiego Szlema gracz musiał zwyciężyć w następujących turniejach:
tłum. Anna Kozłowska źródło: www.golf-information.info  |
|
|
|
Wielki Szlem
